11 grudnia 1994

Strategia “ochrony rosyjskojęzycznej ludności”

W 1994 roku Rosja zaczyna “bronić” rosyjskojęzyczną ludność na terytoriach innych niż rosyjskie. Posługując się sfingowanym pretekstem rzekomego ludobójstwa rosyjskich mieszkańców Czeczenii, Rosja wywołuje konflikt w celu „przywrócenia porządku konstytucyjnego”.

11 grudnia 1994 roku rozpoczęła się pierwsza wojna rosyjsko-czeczeńska.

Rosja postanowiła zaanektować Czeczeńską Republikę Iczkerii, której niepodległości nigdy nie uznała, choć Czeczenii ogłosili swoją suwerenność całkowicie legalnie, na mocy radzieckiej ustawy o równości praw republik autonomicznych w ramach ZSRR, uchwalonej w 1990 roku. Ustawodatwo i Konstytucja ZSRR dawała Czeczenom pełne prawo wystąpienia ze Związku Sowieckiego. W ten sposób, Czeczenia legalnie stała się niepodległym państwem (Afganistan i Gruzja oficjalnie uznały jej niepodległość). W związku z tym, rosyjska napaść na Czeczenię może być uznawana za akt agresji przeciwko suwerennemu państwu i naruszenie prawa międzynarodowego.

Pomimo wielokrotnych propozycji rozpoczęcia negocjacji, jakie wysuwał prezydent Czeczenii Dżochar Dudajew, Rosjanie kłamliwe oskarżali przywództwo czeczeńskie o eskalację działań. Pierwsza wojna czeczeńska była jednym z największych konfliktów zbrojnych w historii najnowszej. Do czasu inwazji Rosji na Ukrainę, bitwa o Grozny pozostawała największą w Europie od zakończenia II WŚ. Wykorzystując brak obrony przeciwlotniczej po stronie czeczeńskiej, Rosjanie zniszczyli za pomocą lotnictwa miasta Grozny (stolicę Czeczenii) i Argun. Taką samą strategię będą stosować we wszystkich późniejszych kampaniach wojskowych.

W wyniku działań zbrojnych, zniszczono znaczącą część skupisk ludzkich w Czeczenii. Zginęło 120 tysięcy Czeczenów, wśród nich wiele dzieci. Kolejne 200 tysięcy zostało rannych, a połowa ludności Czeczenii znalazła się na uchodźstwie. Wojna zakończyła się podpisaniem „traktatu pokojowego” w Chasawjurcie latem 1996, który tak naprawdę był porażką Moskwy. Armia rosyjska straciła 15 tysięcy żołnierzy (50 tysięcy według nieoficjalnych danych); 2-3 tysiące zostało inwalidami do końca życia. Dokładne straty Czeczenów nigdy nie zostały oszacowane.